domingo, 27 de noviembre de 2011

HISTORIA DE UNA PERSECUCIÓN Y EL TIO DEL MAZO

El título lo dice todo, cada día me pasa una aventura nueva, no sé como me lo monto pero ni a propósito.
Hay un dicho que dice que "a quien madruga Dios le ayuda", yo no soy creyente y no sé si es verdad esto, pero hoy he comprobado que "a quien se duerme después se acuerda....".

En principio quería salir a las 8, para recuperar la forma perdida después del parón de 2 semanas, tras la comilona de la Penya y el diluvio de la semana pasada. Al final ha sido complicado y he optado por salir a las 9. Pero claro, para esto hay que levantarse por lo menos antes de las 9, no a las 9:05 como me he levantado yo. Mierda, me he dormido!!, después del susto, hago cálculos rápidos y llego a creer que si me espabilo todavía puedo alcanzar a los compis, que quedan a las 9, salen algo retrasados y a nada que hagan un paroncillo, si, si, antes del barri  Castell les cojo.

Para colmo tengo la rueda trasera quitada y la delantera desinflada, total que salgo a las 9:20 como un rayo, antes del barri, paso a un par de cuñados que van en bici, me dicen que los compis deben estar a 1km. Apreto un poco mas y decido llamar a Lluc B, sobre todo porque hace algo de aire y pienso que a lo mejor tiran para el delta, total que sin tener noticias cojo dirección Traiguera, no veo a nadie y ya comienzo a pensar rutas para hacer en solitario, las piernas se van agarrotando, no he desayunado, dormido poco y no he cogido ni agua, pero hay que sufrir.

Antes de llegar a Traiguera me cruzo con Lluc B y me dice que me espabile que les tengo a 200 m de, je, je, por lo menos voy bien, seguro que van a S.Mateu, así que apreto los dientes y a muerte morir. Veo muy a menudo las 190 ppm, media de 30 km/h, en 10 minutos les cogeré a nada que hagan un paroncillo. Justamente al salir al tramo de nacional veo el pelotón que está subiendo la rampa antes de la curva para ir dirección la Jana, yo a lo mío, aunque cada vez voy peor, pero pienso que si me despisto a lo mejor a S.Mateu no paran y ya les pierdo para toda la mañana, con lo que todo el esfuerzo se habrá ido al garete.

Dirección S.Mateu les tengo a vistas, dependiendo del perfil, a veces creo que les recorto y otras que se me escapan, claro esto no tiene mas truco que si ellos suben y yo bajo o al revés. Total que pego la última apretada, creo que el corazón me va a salir por la boca, las piernas me queman, un regusto a sangre me recorre todo el paladar, pero no queda nada. Así por fin mi trabajo se ve recompensado y veo que están a la rotonda antes de S.Mateu, bien lo he conseguido, eso sí, estoy hecho caldo de gallina desplumada. Ha sido como el record de la hora, con una media de 187 ppm. Je, je, típicos comentarios y consejos para otra vez.

Hacemos un café rápido y empieza lo peor, salimos después de hacernos la foto a la plaza, je, je, que no teníamos ninguna de este pueblo y después de buscar que me hace tanto ruido Rober y yo, nos despistamos y tiramos por donde no toca, joderrrrr! Pero que día tonto que tengo, corregimos hacia Xert porque le suena que han dicho eso, llamamos y confirmamos. Total que a rueda del compi me pego otra serie. Puffff! Hoy no acabo encima de la bici.

Tras coger a los compis se ha decidido que hacemos los toboganes por Canet hasta la Senia, pues nada, a sufrir otro poco y a ritmo, aunque cada subida era una fiesta para mi lactato que ya se acumulaba en las piernas como cemento "porlant". Llegamos a la Senía y camino de la Galera aparece el tio del mazo! "Hola Fer, ¿que te pensabas que te ibas a ir de rositas hoy, majete?", Doctor y Lluc G ven rápido el tema y me llevan hasta el cruce donde gracias a la comprensión de los compis y mi cara desencajada deciden dejar la subida por Godall y volver por la Miliana "xino, xano".
Total que después de las donaciones caritativas de barritas, gel y mandarinas, me recupero lo suficiente para acabar de una forma mas o menos digna. GRACIAS A TODOS!!

MORALEJA: o salgo a la hora, o llamo para que me esperen o hago la mía, pero lo de hoy seguro que no lo repito. 
Lo malo que siempre aprendo a palos, mejor dicho a garrotazos. Lo peor que con todo lo que me ha pasdo y el dolor de piernas que tengo, me lo he pasdo pipa, porque he salido en bici!

2 comentarios:

  1. Fer!!!! mirant les dades del GPS les pulsacions fan temooooooo!!!!! tens que entrenar a més baixes pulsacions sino no farem fondo suficient ni de conya.

    ResponderEliminar
  2. Je, je, Mingo! Quin rao tens, el problema a part del que avui ha passat es que començo a pensar que no tinc pulsacions baixes ni dormint. Jo quan ho he vist me preocupat una mica perque trobo que no es normal. M'ha passat tota la vida des de que jugaba al futbol, suposo que m'haure de fer-ho mirar per a quedar-me tranquil, a banda de entrenar com dius.

    ResponderEliminar